در صورت لزوم، زخم ها را می توان به طور اولیه یا با تاخیر بست. برای بستن زخم موارد زیر را در نظر بگیرید:
لبه‌های زخم را تازه کنید: پوست مرده و بافت‌های زیرین باید در طول دبریدمان‌های مرحله ای برداشته شوند، اما لبه‌های زخم را به طور مکرر در طول درمان زخم تازه نکنید، زیرا این کار فقط برای برداشتن بافت زنده‌ای که می تواند برای بسته شدن استفاده شود، مفید است. هنگامی که برای بسته شدن آماده می شود، باید یک نوار 2-1 میلی متری از اپیتلیوم/ درم برداشته شود تا اجازه دهد لبه های تازه زخم با هم تماس پیدا کنند. اگر زخم کم تر از 36 ساعت باشد، ممکن است نیازی به تازه کردن لبه های زخم نباشد.
برنامه ریزی برای بستن زخم: زخم بزرگ یا نامنظم نیاز به برنامه ریزی قبل از بسته شدن دارد. در صورت امکان، زخم ها را در امتداد خطوط کششی پوست ببندید. با این حال، این همیشه صادق نیست، و ممکن است برای یافتن بهترین روش بسته شدن به برخی دستکاری‌های عملی نیاز باشد. کم ترین ابزار آسیب زا لبه های پوست را در جهت های مختلف به هم نزدیک کنید. آرایشی که کم ترین تنش را ایجاد می کند باید انتخاب شود.
قبل از بسته شدن زخم، فضای مرده را از بین ببرید. هر فضای بالقوه ای که در زیر زخم باقی می ماند با مایع بافتی پر می شود و یک سروما تشکیل می دهد که می تواند عفونی شود یا از چسبندگی لایه های بافت جلوگیری کند. تکنیک های کاهش فضای مرده شامل بانداژ، قرار دادن درن است.
اگر فضای مرده زیادی وجود داشته باشد یا زخم به شدت آلوده باشد، استفاده از درن نشان داده می شود. زهکش ها را می توان به دو دسته غیرفعال یا فعال طبقه بندی کرد. متداول ترین زهکش غیرفعال، زهکش پنروز است. زهکش های Penrose نرم و انعطاف پذیر هستند و وابسته به جاذبه هستند. آنها در اندازه های مختلف موجود هستند و می توان آنها را به طول برش داد. درن‌های پنروز برای زخم‌هایی که می‌توان از بانداژ استفاده کرد مفید است، اما باید در مناطق غیر وابسته یا زمانی که ورود هوا به زخم نامطلوب است (مثلاً زخم‌های قفسه ی سینه) از آن اجتناب شود. زهکش های غیر فعال هرگز نباید بدون پوشش رها شوند. باندها فشاری را ایجاد می کنند که به جلوگیری از تجمع مایع و تشکیل سروما کمک می کند. علاوه بر این، بانداژ از زهکشی ها در برابر برداشتن زودهنگام توسط بیمار، عفونت باکتریایی بالارونده و آلودگی محیط از تخلیه محافظت می کند. بانداژها همچنین به پزشکان اجازه می دهند تا کیفیت و کمیت مایع تولید شده توسط زخم را کنترل کنند. درن ها معمولاً 2 تا 3 روز در زخم باقی می مانند. حذف درن بر اساس کاهش تولید مایع و تغییر در کیفیت مایع است. اگر ترشحات قابل توجهی پس از 5 روز همچنان وجود داشته باشد، زخم ممکن است به جراحی و دبریدمان بیشتر برای کاهش آلودگی باکتریایی، برداشتن اجسام خارجی یا بافت نکروزه نیاز داشته باشد.
بسته شدن زخم چند لایه باید به ویژه در زخم های بزرگ تر رخ دهد – از جمله فاسیا به فاسیا، بافت زیر جلدی به بافت زیر جلدی و غیره.
