تشخیص و درمان زخم پای دیابتی

زخم پای دیابتی یکی از عوارض مزمن شایع و جدی دیابت است. زخم پای دیابتی یکی از علل مهم عوارض و مرگ و میر در بیماران دیابتی است. پیگیری و درمان زخم پای دیابتی باید بر اساس علل مرتبط مانند بیماری شریان محیطی، نوروپاتی، تروما و عفونت فردی باشد. اصول اولیه مراقبت از زخم جراحی و غیرجراحی برای بهبود موثر این زخم ها ضروری است.

پیشگیری از تشکیل زخم پا به اندازه درمان آن مهم است و اقتصادی ترین رویکرد برای این عارضه جدی دیابت است. در این مقاله علل و پاتوفیزیولوژی زخم پای دیابتی با هم مورد و ارزیابی بالینی و گزینه های درمانی مورد بررسی قرار گرفته است. 

دیابت در کشور ما و همچنین در سراسر جهان یک مشکل سلامت عمومی است . با افزایش شیوع دیابت، فراوانی و اهمیت زخم پای دیابتی افزایش می یابد. مهم ترین عواقب مشکلات پای دیابتی، اختلالات گردش خون، زخم های التیام نیافته و قطع عضو پس از زخم پا است. بیماران دیابتی 12 تا 15 درصد در معرض خطر ابتلا به زخم پا در طول زندگی خود هستند. زخم پای دیابتی باعث افزایش عوارض، بدتر شدن کیفیت زندگی، هزینه های بالای درمان و میزان بالای قطع عضو اندام تحتانی می شود. 60-40 درصد از قطع پاهای بدون ضربه روی افراد دیابتی انجام می شود.

میانگین بستری شدن در بیمارستان برای بیماران مبتلا به زخم پا حداقل 50 درصد بیشتر از بیماران دیابتی بدون زخم است. با ارزیابی مناسب زخم پای دیابتی، عوارض ناشی از عفونت، بستری شدن در بیمارستان، مدت بستری در بیمارستان و میزان قطع اندام اصلی را می توان کاهش داد.

هیپرگلیسمی طولانی مدت اثرات مضر جدی بر بدن دارد مانند تصلب شرایین محیطی، بیماری عروق کرونر، تخریب نورون های محیطی. اثر تجمعی دیابت این است که کیفیت زندگی را مختل می کند و امید به زندگی را کوتاه می کند. با کنترل دقیق قند خون می توان از عوارض دیابت پیشگیری کرد. با این حال، به دلایل زیادی، نمی توان به سطوح مورد نظر در بیماران دست یافت. به همین دلیل درمان عوارض دیابت در سراسر جهان انجام می شود. با طب پیشگیرانه می توان عوارض و هزینه های دیابت را به طور چشمگیری کاهش داد.

پاتوفیزیولوژی:

دانستن علت زخم پای دیابتی در رویکرد درمانی پزشک مهم است. بسیاری از متخصصان زخم پای دیابتی را به عنوان نوروپاتیک، ایسکمیک یا عصبی- ایسکمیک طبقه بندی می کنند . نوروپاتی محیطی، بیماری شریان محیطی که از عوارض دیابت هستند و ترومای فشاری در بیمار مبتلا به این عوارض از علل ایجاد زخم هستند. علاوه بر این، نقص حرکتی و خودمختار به ایجاد زخم کمک می کند.

زخم های نوروپاتیک شایع ترین زخم پای دیابتی است و پس از ضربه به پا بدون احساس درد، بدون احساس فشار، بدون احساس گرما و از دست دادن شدید حس ایجاد می شود. 

نوروپاتی حرکتی باعث آتروفی و ​​ضعف در عضلات ذاتی پا می شود و در نتیجه نواحی فشار در انگشتان پا (مثلاً زیر سر متاتارس و زیر انگشتان پا) به دلیل تغییر شکل انگشتان پا افزایش می یابد. پینه های تشکیل شده در این نواحی، نواحی پیش زخمی در پاهای نوروپاتیک هستند. ضخامت پینه با گذشت زمان و فشار بر بافت افزایش می یابد. این امر منجر به تشکیل حفره ای در زیر پینه و به تدریج ایجاد زخم در آنجا می شود. 

بیماری شریان محیطی مهم ترین عامل تعیین کننده نتیجه زخم پای دیابتی است. زخم های ایسکمیک پس از ضربه در بافت هایی با پرفیوژن ضعیف ایجاد می شود. درمان زخم های ایسکمیک بدون پرفیوژن بافتی امکان پذیر نیست. ایسکمی در بیماران دیابتی به دلیل افزایش تصلب شرایین و کاهش آنژیوژنز است. علاوه بر این، محدودیت حرکات مفاصل، مراقبت نامناسب از پا و بدشکلی پا از عوامل خطر برای ایجاد زخم پا هستند.

پای شارکو که به عنوان بیماری عصبی استخوان و مفاصل نیز شناخته می شود، مخرب ترین بیماری دیابت است. 

در بیمارانی که با ناهنجاری معمولی پا مراجعه می‌ کنند، زخم‌ها ، قرمز، متورم، احتمالاً دردناک است و تمایز واضح از عفونت باید در زیر آن زخم‌های بزرگی که ایجاد شود، باید در نظر گرفته شود.  

طبقه بندی:

اگرچه طبقه بندی های زیادی برای زخم پا در ادبیات وجود دارد، با این حال، هیچ یک از آنها در سطح بین المللی پذیرفته نشدند.

طبقه بندی واگنر- مگیت زخم را با توجه به عمق زخم و عرض قانقاریا به طبقات تقسیم می کند. طبقه بندی دانشگاه تگزاس بر اساس عمق زخم، وجود عفونت و وجود ایسکمی انجام می شود. با این حال، ناحیه نوروپاتی و زخم را در طبقه بندی شامل نمی شود. طبقه بندی SAD بر اساس پنج دسته (اندازه – مساحت، عمق-، سپسیس، آرتریوپاتی و عصب کشی) زخم را طبقه بندی می کند. به طور مشابه، طبقه بندی PEDIS زخم را به پنج  طبقع تقسیم می کند با توجه به موقعیت (پرفیوژن، سطح، عمق،عفونت و احساس). در دستورالعمل بیماری های عفونی آمریکا در سال 2004، عفونت های پای دیابتی به عنوان خفیف (محدود به بافت زیر جلدی)، متوسط ​​(بر بافت های بزرگ تر یا عمیق تر) و شدید (با علائم سیستمیک عفونت و اختلال متابولیک همراه) طبقه بندی می شوند.

source: https://tip.deu.edu.tr/wp-content/uploads/2017/05/63-70.pdf