روند بهبود زخم در بیماران دیابتی چگونه است؟

بهبود زخم از طریق فرآیندهای تو در تو اما تا حدودی پی در پی صورت می گیرد. در بهبود زخم طبیعی و بدون مشکل این فرایندهای متوالی به این صورت است: (1) انعقاد ، (2) التهاب ، (3) مراحل بازسازی – ترمیم و (4) مراحل بلوغ. اگر این فرآیند به موقع و یکنواخت پیشرفت کند ، زخم به راحتی بهبود می یابد. به طور خلاصه ، این مراحل به شرح زیر است:

1. انعقاد:

به محض باز شدن زخم ، خونریزی در بافت های پاره شده شروع می شود. وزیکول های موسوم به پلاکت در خون شکسته شده و مایعاتی که سبب شروع انعقاد خون در آنها می شود ، در محیط اطراف پخش می شوند. انعقاد یک پدیده بسیار پیچیده است. در این مرحله عوامل زیادی بر یکدیگر تأثیر می گذارند و یک واکنش زنجیره ای رخ می دهد. در نتیجه این واکنش ها ، پروتئین های موجود در خون با یکدیگر ترکیب می شوند ، به هم می چسبند ، سفت می شوند و مانع از دست رفتن خون از رگ ها شده ، لخته تشکیل می شود. این پلاگین هم مانع جریان خون می شود ، هم لبه های زخم را به هم نزدیک تر می کند و برای سلول ها بستری ایجاد می کند که زخم را بهبود می بخشد.  در پلاکت ها فقط موادی وجود ندارند که می توانند فاکتورهای انعقادی را فعال کنند. اینها همچنین شامل عواملی است که باعث شروع بهبود زخم می شود. به عنوان مثال ، فاکتورهای رشد سلول هایی را گه مسئول بهبود زخم هستند به آنجا می کشاند ،  تقسیم ، تولید مثل و کار آنها را سرعت می بخشد. انعقاد به محض بازشدن زخم شروع و در مدت كوتاهی خاتمه می یابد.

2. التهاب:

قبل از ترمیم ، اختلال در یکپارچگی بافت به دلیل زخم، لازم است تمام ساختارهای غیرضروری مانند بافت هایی که در اینجا تجزیه شده اند، سلول های مرده ، اجسام خارجی که از خارج به اینجا رسیده اند و میکروب ها ، برداشته شود. این کارها توسط سیستم دفاعی بدن و سلول ها انجام می شود. این سلول ها ، که مطلع می شوند زخم باز ایجاده است ، از خون و بافت های اطراف به اینجا می آیند. برای عبور این سلول ها ، رگ ها گشاد می شوند و نفوذپذیری آنها افزایش می یابد ، به طوری که بافت قرمز و گرم می شود. این سلول های دفاعی این ساختارهای غیر ضروری را ذوب ، تجزیه ، جذب و از محیط خارج می کنند. در اینجا نیز مشاهده می شود که سلول ها تقریباً با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند ، سیگنال می گیرند و صحبت می کنند. سلول های درگیر در فرآیند تمیز کردن با مواد شیمیایی که ترشح می کنند سلول های دیگر را  فراخوانی می کنند ،  تقسیم برخی را تسریع و بعضی را کند می کنند ، عملکرد بعضی  را افزایش و بعضی را کند می کند. عوامل رشد در میان این سیگنال های شیمیایی جایگاه مهمی دارند. این روند که به محض شکل گیری زخم شروع می شود ، طی چند روز به اتمام می رسد مگر اینکه فرآیند تحت تأثیر هرگونه عارضه مانند عفونت زخم ناشی از میکروب ها قرار بگیرد.

3. بازسازی و ترمیم:

از آنجا که محیط زخم از ساختارهای خارجی و غیرضروری پاک می شود ، التهاب به تدریج ضعیف می شود و روند بازسازی در این بافت تمیز آغاز می شود. در این مرحله ، دو سلول به مرحله اجرا می رسند. فیبروبلاست ها سلول اصلی بافت همبند ، اسکلتی تقریباً شبیه اسکلت فولادی یک ساختمان تشکیل می دهند. این اسکلت با پروتئین هایی به نام کلاژن ساخته می شود. با اتمام اسکلت ، سلول ها در این ساختار مستقر می شوند. البته برای اینکه سلول ها زنده بمانند و برای تغذیه رگ های خونی لازم است. این رگ های خونی از مویرگ های اطراف ایجاد می شوند. سلول های اندوتلیال این عروق جوانه می زنند ، شاخه های جدیدی پدیدار می شوند و بافت تشکیل یافته به رگ های خونی مویرگی مجهز است.

مانند مراحل دیگر ، سلول ها در این مرحله با یکدیگر هماهنگ هستند. آنها با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند ، بر یکدیگر تأثیر می گذارد. این ارتباطات اطمینان حاصل می کند که کار بازسازی به ترتیب انجام می شود.

بنابراین ، بستر زخم با یک بافت قرمز روشن  با رگ های خونی فراوان و سلول های فراوان پر می شود. به این بافت، بافت گرانوله گفته می شود. قسمت بالای این بافت اکنون در مرحله پوشش پوست است. سلول های کراتینوسیت که پوست را تشکیل می دهند ، در لبه های زخم شروع به تکثیر می کنند و روی بافت گرانوله پیشرفت می کنند. اگر در مقابل آنها مانعی ایجاد نشود ، آنها به سرعت شروع به بستن زخم از همه جهت می کنند. این مرحله اپیتلیالیزاسیون نامیده می شود. این لایه از پوست از بافت گرانوله با رگ های خونی فراوان در زیر آنها تغذیه می شود.

4. بلوغ:

ترمیم زخم حتی در صورت بسته شدن کامل زخم کاملاً خاتمه نمی یابد. از آنجا که این بافت جدید هنوز به طور کامل بالغ نشده است ، به راحتی آسیب می بیند. اسکلت کلاژن موجود در بافت گرانوله برای استحکام بیشتر تغییر می کند و دوباره بازسازی می شود. ساختارهای پوستی که بافت گرانوله را پوشش می دهند ، این بار از پایین به بالا توسعه می یابند و چند لایه می شوند. در پایان این بلوغ که ماه ها طول می کشد ، زخم کاملاً بهبود می یابد. با این حال ، این بافت یک بافت ترمیم شده است. نه به یکپارچگی کامل بافت اصلی می رسد و نه می تواند عملکردهای اصلی خود را به طور کامل انجام دهد.

البته وقایع گفته شده در بالا به طور کامل در زخم هایی مشاهده می شود که پوست کاملاً آسیب دیده و بافت بزرگی از بین رفته است.

Source: www.diyabetikayak.org