زخم پای دیابتی یک زخم باز است که تقریباً در 15 درصد از بیماران مبتلا به دیابت رخ می دهد و معمولاً در کف پا قرار دارد. از کسانی که به زخم پا مبتلا هستند ، 6 درصد به دلیل عفونت یا سایر عوارض مربوط به زخم بستری می شوند.
دیابت علت اصلی قطع عضو در اندام در ایالات متحده است و تقریباً 14 تا 24 درصد از بیماران مبتلا به دیابت که دچار زخم پا هستند ، نیاز به قطع عضو دارند. زخم پا 85 درصد باعث قطع عضو وابسته به دیابت است. با این حال تحقیقات نشان داده اند که ایجاد زخم پا قابل پیشگیری است.
علل
هرکسی که دیابت دارد می تواند درگیر زخم پا شود. آمریکایی های بومی ، آمریکایی های آفریقایی تبار ، اسپانیایی ها و پیرمردها به احتمال زیاد دچار زخم هستند. افرادی که از انسولین استفاده می کنند بیشتر در معرض ابتلا به زخم پا قرار دارند .اضافه وزن و استفاده از الکل و دخانیات نیز در پیشرفت زخم های پا نقش دارند.
زخم ها به دلیل ترکیبی از عواملی مانند عدم احساس در پا ، گردش خون ضعیف ، ناهنجاری های پا ، ساییدگی (مانند اصطکاک یا فشار) و تروما و همچنین دیابت شکل می گیرند. بیمارانی که سالها به دیابت مبتلا هستند می توانند به علت آسیب عصبی ناشی از بالا رفتن سطح قند خون در طول زمان ، دچار نوروپاتی ، کمبود یا عدم توانایی احساس درد در پا شوند. آسیب عصبی اغلب بدون درد ممکن است رخ دهد و حتی ممکن است فرد از این مشکل آگاهی نداشته باشد. پزشک متخصص قلب و عروق شما می تواند با استفاده از یک ابزار ساده و بدون درد به نام مونوفیلمان ، پا را برای بررسی مشکل نوروپاتی آزمایش کند.
بیماری عروقی می تواند زخم پا را پیچیده کند و توانایی بدن در بهبودی را کاهش داده و خطر عفونت را افزایش می دهد. افزایش قند خون می تواند توانایی بدن در مقابله با عفونت احتمالی و همچنین سرعت بهبودی را کاهش دهد.
علائم
از آنجا که بسیاری از افرادی که دچار زخم پا هستند ، توانایی احساس درد را از دست داده اند ، درد یک علامت شایع نیست. بسیاری اوقات ، اولین چیزی که ممکن است متوجه شوید مقداری زهکشی روی جوراب شماست. قرمزی و تورم همچنین ممکن است با زخم همراه باشد و در صورت پیشرفت چشمگیر ممکن است بو وجود داشته باشد.
چه موقع به پزشک مراجعه کنید؟
پس از بروز زخم ، فوراً به مراقبت های پزشکی مراجعه کنید. برای کاهش خطر ابتلا به عفونت و قطع عضو ، بهبود عملکرد و کیفیت زندگی و همچنین کاهش هزینه های مراقبت های بهداشتی باید زخم های پا در بیماران مبتلا به دیابت درمان شود.
تشخیص و درمان
هدف اصلی در درمان زخم های پا ، به دست آوردن بهبود در اسرع وقت است. هرچه سریعتر بهبود یابد ، احتمال عفونت کمتر می شود.
چندین عامل اصلی در درمان مناسب زخم پای دیابتی وجود دارد:
- پیشگیری از عفونت
- کاهش فشار از منطقه
- از بین بردن پوست و بافت مرده به نام “دبریدمان”
- استفاده از دارو یا پانسمان برای زخم
- مدیریت قند خون و سایر مشکلات سلامتی
همه زخم ها آلوده نیستند. با این وجود ، اگر پزشک شما عفونت را تشخیص دهد ، یک برنامه درمانی از آنتی بیوتیک ها ، مراقبت از زخم و احتمالاً بستری شدن در بیمارستان ضروری خواهد بود.
برای جلوگیری از آلوده شدن زخم ، موارد زیر حائز اهمیت است:
- سطح گلوکز خون را تحت کنترل شدید نگه دارید.
- زخم را تمیز نگه دارید.
- روزانه با استفاده از پانسمان زخم را تمیز کنید.
- از راه رفتن پابرهنه خودداری کنید.
برای بهبودی مطلوب ، زخمها ، به ویژه آنهایی که در کف پا قرار دارند ، ممکن است از شما خواسته شود که کفش مخصوص یا بریس تخصصی بپوشید یا از صندلی چرخدار یا عصا استفاده کنید. این دستگاه ها باعث کاهش فشار به ناحیه زخم شده و به سرعت بخشیدن به روند بهبودی کمک می کنند.
علم مراقبت از زخم طی ده سال گذشته پیشرفت چشمگیری داشته است. فکر قدیمی “اجازه دهید هوا به آن برسد” مشخص شده که برای بهبودی مضر است. ما می دانیم که زخم ها اگر تحت پوشش و مرطوب نگه داشته شوند ، سریعتر بهبود می یابند. استفاده از بتادین کامل و پراکسید هیدروژن توصیه نمی شود ، زیرا این روشها می تواند منجر به عوارض بعدی شود.
مدیریت مناسب زخم شامل استفاده از پانسمان ها و داروهای موضعی است. محصولات نمکی و پانسمان مناسب در بهبود زخم های پا بسیار موثر هستند.
برای بهبودی زخم ، باید گردش خون کافی در ناحیه زخم شده وجود داشته باشد. پزشک متخصص قلب و عروق شما می تواند با آزمایشات غیر تهاجمی میزان گردش خون را تعیین کند.
کنترل دقیق قند خون در هنگام درمان زخم پای دیابتی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. همکاری نزدیک با پزشک یا متخصص غدد برای کنترل قند خون باعث بهبودی می شود و خطر عوارض را کاهش می دهد.
گزینه های جراحی
اکثر زخم های پای غیر آلوده بدون جراحی درمان می شوند. با این وجود ، اگر سایر روش های درمانی مناسب نباشد ، ممکن است روش جراحی مناسب باشد. نمونه هایی از مراقبت های جراحی برای از بین بردن فشار بر روی ناحیه آسیب دیده شامل تراشیدن یا برداشتن استخوان (ها) و اصلاح ناهنجاری های مختلفی از قبیل همبرت ، برآمدگی یا “برجستگی استخوانی” است.
زمان درمان به عوامل مختلفی از جمله اندازه و محل قرارگیری زخم ، فشار روی زخم از راه رفتن یا ایستادن ، تورم ، گردش خون ، سطح گلوکز خون ، مراقبت از زخم و آنچه به زخم اعمال می شود بستگی دارد. درمان ممکن است طی چند هفته اتفاق بیفتد یا به چندین ماه زمان نیاز داشته باشد.
جلوگیری
بهترین راه برای درمان زخم پای دیابتی جلوگیری از پیشرفت آن در وهله اول است. دستورالعملهای توصیه شده شامل مراجعه به پزشک معالج به طور مرتب است. پزشک متخصص شما می تواند تشخیص دهد که آیا شما در معرض خطر ابتلا به زخم پا قرار دارید و راهکارهای پیشگیری را اجرا کند.
اگر موارد زیر را دارید در معرض خطر هستید :
- نوروپاتی
- گردش خون ضعیف
- ناهنجاری های پا
- کفش های نامناسب می پوشید.
- قند خون کنترل نشده
- سابقه زخم پای قبلی
کاهش عوامل خطر اضافی مانند استعمال دخانیات ، نوشیدن الکل ، کلسترول بالا و گلوکز خون بالا ، در پیشگیری و درمان زخم پای دیابتی اهمیت دارد. پوشیدن کفش و جوراب مناسب در کاهش خطرات بسیار تاثیر خواهد داشت. پزشک متخصص شما می تواند در انتخاب کفش مناسب راهنمایی کند.
یادگیری چگونگی چک کردن پای خود بسیار مهم است تا بتوانید در اسرع وقت یک مشکل بالقوه را پیدا کنید. برای بریدگی ، کبودی ، ترک ، تاول ، قرمزی ، زخم و هر علامتی از ناهنجاری ، هر روز ، مخصوصاً بین انگشتان پا و پا را بازرسی کنید. هر بار که به یک مرکز بهداشتی و درمانی مراجعه می کنید ، کفش و جوراب خود را جدا کنید تا پاهای شما معاینه شود. هر مشکلی که کشف شود باید در اسرع وقت به پزشک شما گزارش شود. مهم نیست که چقدر مشکلات ساده به نظر بیایند.
نکات مهم در کاهش و جلوگیری از این مشکل:
- کاهش قند خون
- پانسمان مناسب زخم ها
- درمان هرگونه عفونت
- کاهش اصطکاک و فشار
- گردش جریان خون کافی
Source: www.apma.org
