شایع ترین علت دیابت ، عفونت پای دیابتی است که به عنوان عفونت بافت نرم یا استخوان قوزک پا شناخته می شود و سبب آمپوتاسیون یا قطع عضو می شود. تشخیص عفونت های پای دیابتی به طور بالینی بر اساس حداقل دو نوع التهاب کلاسیک یا یافته های چرکی است. طبقه بندی عفونت ها به صورت خفیف، متوسط یا شدید است.
تشخیص عفونت پای دیابتی:
در عفونت های درجه خفیف یا متوسط WBC و ESR بالا است. معمولا نتایج کشت خون منفی است، اگر مثبت باشد، معمولا نشان دهنده حضور استرپتوکوک گروه A یا گروه B می باشد.
با بررسی استخوان، زخم دیابتی به وضوح شناسایی می شود و می تواند به تشخیص استئومیلیت (عفونت استخوان) کمک کند. بر اساس نتایج یک مطالعه، پروپان 66٪ به استخوان حساس است و برای استئومیلیت 85٪خاص است. در تشخیص استئومیلیت حاد رادیوگرافی ساده محدود است.
اگر چه برای تشخیص استئومیلیت رادیوگرافی ساده حساس نیست، اما تخریب استخوان در فیلم های ساده برای تشخیص استئومیلیت کافی است. برای استئومیلیت اسکن استخوان Technetium بسیار حساس است، با این حال، کمبود ویژگی ها استفاده بالینی آنها را محدود می کند. به طور مشابه، اسکن لکوسیت ها نیز حساس هستند، اما هیچ ویژگی خاصی برای تشخیص از سلولیت که به دلیل عفونت های استخوانی عمیق تر به وجود می آید ندارند.
تجزیه و تحلیل هزینه های اخیر در مورد درمان عفونت پای دیابتی نشان می دهد که آزمایش های غیر تهاجمی برای استئومیلیت تاثیر کمی بر نتایج دارد، در حالی که به هزینه های درمانی هزینه های قابل توجهی را اضافه می کند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی گر چه مانع از تشخیص استئومیلیت از استئوپروز حاد می شود، اما برای استئومیلیت به عنوان یک آزمون حساس شناخته شده است.
درمان آنتی بیوتیکی عفونت پای دیابتی:
برای به دست آوردن نمونه های کشت میکروبیولوژیکی هیچ یک از سه روش معمول پذیرفته شده برتر از دیگری نیست و روش ترجیح داده شده موضوع بحث انگیزی است. کنترل زخم عفونی با یک اپلیکاتور پنبه، اغلب باکتری های استعماری را بازسازی می کند و در صورت وجود، به ندرت باکتری های بی هوازی تولید می کنند.
یکی از راه های اصلی درمان عفونت های پای دیابتی آنتی بیوتیک ها هستند. ماهیت پلی میکروبی عفونت پای دیابتی در گذشته ثبت شده است، اما برای بهبود بالینی، ادبیات روزافزون این مفهوم را تأیید می کند که همه ایزوله های باکتریایی نباید از بین بروند.
در واقع، برخی از محققان برای بعضی از بیماران آلوده به یک یا چند ارگانیسم مقاوم به آنتی بیوتیک یک پاسخ بالینی خوب را دریافت کرده اند، بعد از در نظر گرفتن عوامل موثر بر جمعیت میکروبی، از جمله استفاده از آنتی بیوتیک، نهادینه سازی، درجه واگنر و شرایط عروقی، باید پس از دبریدمان و کشت درمان آنتی بیوتیکی انجام شود.
عفونت های اولیه اغلب سرپایی مدیریت می شوند، اما برای بررسی عفونت هایی که نیاز به بستری و آنتی بیوتیک های تزریقی دارند باید متخصص تصمیم بگیرد. در حالی که عفونت های بافت نرم معمولا نیاز به 2 تا 3 هفته درمان آنتی بیوتیکی دارند، استئومیلیت معمولا نیاز به چند ماه درمان و دبریدمان دارد. از آنجا که Gastroparesis و بیماری های حاد ممکن است بر جذب مواد خوراکی تاثیر منفی بگذارد ، آنتی بیوتیک های تزریقی معمولا در ابتدای درمان نشان داده می شوند.
پاتوژنز و اپیدمیولوژی عفونت پای دیابتی:
عفونت پای دیابتی می تواند از عفونت های قارچی ناخن ها به عفونت های خطرناک تغییر کند. اصطلاح عفونت پای دیابتی، شامل بسیاری از نهادهای مختلف از جمله تداوم فرآیندهای عفونی است. از درهای ورودی به عفونت باکتری، اغلب بهداشت ضعیف ناخن و عفونت های قارچی ناخن شناخته می شود.
به علت اختلال در عملکرد ایمنی و تاخیر درتشخیص در بیماران دیابتی ممکن است سلولیت، نوروپاتی دیابتی و رتینوپاتی سریع تر پیشرفت کند. علائم بالینی عفونت (افزایش WBC و ESR، تب و غیره) با پیشرفت عفونت (درجه C) ممکن است رخ دهد. با توجه به درجه واگنر، پاتوژن های باکتریایی معمولی متفاوت می باشند.
یکی از شایع ترین بیماری های عفونت پای دیابتی زخم های عفونی نوروپاتیک است.
عفونت های پای دیابتی به طور معمول به صورت یکی از اشکال زیر است:
- سلولیت
- عفونت های پوستی عمیق و بافت نرم
- استئومیلیت حاد
- استئومیلیت مزمن
- گاهی اوقات اریتماتوز و ضایعات غیر پوستی با لنفانگیت همراه است.
- لنفانگیت یک عفونت استرپتوکوک گروه A را نشان می دهد.
- یک نمونه معمولی از عفونت استافیلوکوکوس اورئوس تاول ها هستند، اما گاهی اوقات همراه با استرپتوکوک گروه Aنیز رخ می دهند.
عفونت های پوستی عمیق و پای دیابتی:
– معمولا ترشح زخم وجود ندارد
– در عفونت های ترکیبی با باکتری های بی هوازی ، ممکن است در ناحیه تحت تاثیر کریپتاسیون دیده شود.
– درد بیش از حد و حساسیت ممکن است نشانه سندرم کمپارتمان یا عفونت کلستریدیوم باشد
– بافت ها سفت نیست و ممکن است تاول وجود داشته باشد
– اگر معمولا ترشحات کثیف وجود دارد
Source: www.edoktortv.com
