تشکیل و جلوگیری از زخم بستر:
“زخم های فشاری” یک بیماری جدی شایع در بیماران بی تحرک است. به علت فشار طولانی مدت بافت نرم بین برآمدگی استخوان و سطح بیرونی ایجاد می شود. از آنجا که این زخم ها در زخم های فشار یا بیشتر در بیماران بستری دیده می شود ، می توان از آنها به عنوان “زخم بستر” نام برد. از آنجا که فقط در بیماران بستری دیده نمی شود و مهم ترین عامل شکل گیری آن فشار است بهتر است که آنها را “زخم فشاری” بنامیم.
مهم ترین عامل در ایجاد این زخم ها فشار است. در نتیجه فشرده سازی بافت های نرم و مویرگ تحت فشار ، گردش خون ، توزیع مواد مغذی و اکسیژن مسدود می شود. مواد زائد را نمی توان از منطقه خارج کرد. این وضعیت باعث ایسکمی می شود. اگر فشار از بین نرود ، نکروز و زخم ایجاد می شود. بافتی که نشاط خود را از دست داده ، به محیطی مناسب برای رشد میکروب ها تبدیل می شود. این وضعیت می تواند عواقب جدی از جمله مرگ را به همراه داشته باشد.
عواملی مانند عدم توانایی در درک فشار به دلیل نقص حسی یا برطرف نکردن در اثر نقص حرکت ، مرطوب ماندن ، عفونت ، اصطکاک ، نیروهای برشی ناشی از حرکات نادرست هنگام حمل بیمار ، اختلال در وضعیت عمومی ، سوء تغذیه ، سن بالا ، دیابت ، سایر بیماری های موجود ، کم خونی باعث کاهش استحکام بافت ها و تسهیل در ایجاد زخم های فشاری می شوند.
زخم های فشاری می توانند در هر جایی که فشار باشد ایجاد شوند ، اما آنها معمولاً در برآمدگی استخوان ایجاد می شوند ، مناطقی که وزن بدن در آن متمرکز است. مناطق شایع عبارتند از: کوکسیس، پاشنه پا ، برآمدگی لگن، پهلوهای باسن و کتف ها. در حالی که 10٪ از زخم های فشاری در بیماران متحرک ، 53٪ در بستر و 37٪ در استفاده از ویلچر مشاهده می شود.
زخم های فشاری ، مترادف با عدم مراقبت خوب است. شیوع زخم های فشاری بر اساس ماهیت اقدامات و مراقبت های بهداشتی متفاوت است. مشخص است در برخی از افرادی که مدت طولانی در بیمارستان می مانند زخم ایجاد شده و بیش از نیمی از زخم های فشاری در حالی که در بیمارستان هستند رخ می دهد.
شناسایی و جلوگیری از خطر:
وجود زخم های فشاری ، علاوه بر ضررهای مالی ، کیفیت زندگی را مختل می کند و منجر به افزایش عفونت و مرگ می شود. هر ساله هزاران نفر در اثر مشکلات ناشی از زخم های فشاری جان خود را از دست می دهند. جلوگیری از ایجاد زخم های فشاری بسیار آسان تر و ارزان تر از درمان است. راهبرد پیشگیری با شناخت بیماران در خطر آغاز می شود.
اساسی ترین بخش استراتژی پیشگیری از زخم بستر ، آموزش ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ، بیماران ، خانواده ها و پرستاران است. برنامه آموزشی باید شامل دلایل و عوامل خطر زخم های فشاری ، انتخاب سطوح حمایتی و / یا تهیه و اجرای برنامه فردی برای مراقبت از پوست ، برنامه ورزش روزانه برای کاهش خطر تخریب بافت ها و ثبت دقیق داده های به دست آمده باشد.
عوامل خطر:
فلج ، صدمات نخاعی ، صدمات مغزی در اثر تصادفات ، برخی دیگر از بیماری های مغزی ، بیماری های عضلانی و اختلالات حسی و افراد مسن در معرض خطر ابتلا به زخم های فشاری هستند. عدم تحرک ، سوء تغذیه ، خیس شدن ناشی از بی اختیاری ، از بین رفتن کامل هوشیاری از دیگر عوامل مهم خطر است.
وجود بیماری هایی مانند سرطان ، بیماری های عروقی ، دیابت و آسیب های ارتوپدی نیز پیش بینی می شود که ممکن است زخم های فشاری ایجاد کند.
همه این عوامل در افراد مسن شایع تر است. با پیری تغییراتی در پوست ایجاد می شود. در عین حال ، کاهش درک درد در این افراد مشاهده می شود. این باعث می شود افراد مسن در معرض زخم های فشاری قرار گیرند.
جراحی های طولانی ، جراحی لگن و پا ، استفاده از مواد آرام بخش و داروهای کورتیکواستروئید نیز از جمله عوامل خطر زخم های فشاری هستند.
اختلالات تغذیه ای نیز به طور مستقیم با ایجاد زخم های فشاری ارتباط دارد.
علاوه بر تمام این دلایل بیمار و دلایل اصلی بیماری ، پنج عامل مهم وجود دارد که در تجزیه پوست نقش دارند:
- فشار
- نیروهای برشی
- اصطکاک
- رطوبت و
- اختلالات تغذیه ای ، بنابراین استراتژی های پیشگیری باید روی این پنج عنوان باید متمرکز شود.
وابستگی به بستر یا ویلچر فشار بیش از حد به برخی از قسمت های بدن ایجاد می کند. زخم فشاری شرایطی است که وقتی پوست و ماهیچه تحت فشار ثابت قرار می گیرند ایجاد می شود. اولین و مهم ترین شرط جلوگیری از ایجاد زخم و درمان زخم، کاهش فشار روی برآمدگی استخوان است.
اگر فرد قادر به تغییر موقعیت خود نباشد ، این فشار سبب بسته شدن رگ های خونی می شود که پوست را تغذیه و اکسیژن حمل می کند. در زمانی که فشار از بین نرود و گردش خون طبیعی تامین نشود، پوست آسیب دیده به زودی علائم زخم را نشان می دهد. زخم حاصل می تواند به سمت بافت های زیرین ، لایه ماهیچه ها ، استخوان ها و مفاصل برود و حتی باعث مرگ شود. بافت های عضلانی و زیر پوستی در مقایسه با پوست نسبت به فشار حساس تر هستند.
نیروهای برشی و اصطکاک:
قیچی کردن نوعی آسیب فشار است. در حین حرکت پوست به یک طرف و استخوان زیرین به طرف دیگر رخ می دهد. قیچی کردن و اصطکاک باعث لایه برداری و تحریک سطحی در سطح پوست می شود. این باعث می شود پوست در اثر فشار آسان تر آسیب ببیند. تنش بریدگی در صورت نازک بودن بافت بین پوست و استخوان بیشتر است. این تنش به آسانی ساختارهایی مانند دیواره سلولی و مویرگ ها را پاره می کند.
- کشیدن بیمار روی ملافه
- اجازه اصطکاک آرنج و پاشنه بیمار در برابر سطوح بستر
- دلایل اصلی برش و اصطکاک است.
- عدم توانایی در جلوگیری از اصطکاک ملافه تخت
نگه داشتن سر تخت بالاتر از 30 درجه باعث افزایش نیروهای برشی در قسمت تحتانی کمر و کوکسیکس می شود زیرا در حالی که نیروی اصطکاک بین پوست و سطح تشک بافت نرم را در جای خود نگه می دارد گرانش اسکلت را به سمت پایین می کشد.
برای کاهش نیروهای برشی و اصطکاک باید از کشیدن بیمار روی ملافه اجتناب کرد ، در عوض باید بیمار را بلند کرد. باید مراقب باشید بجز دوره های کوتاه مدت که توسط متخصص توصیه می شود سر بیمار وابسته به بستر یا صندلی بالاتر از 30 درجه نماند.
رطوبت:
رطوبت اغلب در اثر ریختن مواد غذایی و نوشیدنی یا مایعات دیگر و همچنین در اثر بی اختیاری ادرار یا مدفوع ، تعریق یا ترشحات زخم ایجاد می شود. صرف نظر از منبع ، رطوبت یکپارچگی پوست را تضعیف کرده و باعث نرم شدن و اختلال می شود و حساسیت به آسیب های ناشی از فشار و در نتیجه حساسیت به ایجاد زخم را افزایش می دهد.
بیماران مبتلا به بی اختیاری ادرار و مدفوع به ویژه در معرض خطر هستند. به همین دلیل ، اقدامات احتیاطی برای مرطوب نماندن بیمارانی که بی اختیاری دارند برای جلوگیری از ایجاد زخم بسیار مهم است.
در بیماران بی تحرک ، بی اختیاری دیده می شود زیرا نمی توان آنها را به طور مرتب به توالت برد. اگر بی اختیاری ادرار به تازگی رخ داده است ، علل و روش های درمانی احتمالی آن باید مورد بررسی قرار گیرد. علت آن می تواند از یک عفونت ساده ادراری تا آسیب شدید عصبی باشد. در عفونت های دستگاه ادراری ، بیمار از سوزش شکایت دارد. این وضعیت با یک تست ادرار ساده قابل تشخیص است و با درمان می توان مشکل را برطرف کرد.
تغذیه:
تغذیه مناسب و صحیح در جلوگیری از ایجاد زخم و همچنین در بهبود زخم بسیار مهم است. پس از اولین ارزیابی از بیمار ، وضعیت تغذیه ای باید ارزیابی شود. اگر هیچ مشکلی اساسی از قبیل دیابت ، بیماری های قلبی ، کلیوی ، چربی خون بالا ، عفونت وجود نداشته باشد و بیمار به طور عادی تغذیه می شود ، باید تغذیه مطابق با سن ، وزن و شرایط عمومی وی تنظیم شود. باید یک برنامه غذایی روزانه در این بیماران ایجاد شود و غذاهای داده شده باید ثبت شود. یک رژیم غذایی متعادل با انرژی و پروتئین کافی برای حمایت از پاسخ بدن به آسیب یا بیماری و بهبود ضروری است.
مراحل زخم بستر:
مرحله 1 زخم بستر:
یکپارچگی پوست حفظ می شود ، یک منطقه دائما صورتی یا قرمز وجود دارد که با فشار دادن از بین نمی رود. ممکن است زخم مانند آفتاب سوختگی خفیف به نظر برسد. ممکن است پوست مبتلا حساس ، دردناک یا خارش دار باشد ، ممکن است افزایش درجه حرارت مشاهده شود. زخم سطحی است و در صورت از بین رفتن فشار ، می تواند خودبه خود بهبود یابد. زخم های فشاری مرحله 1 اولین نشانه مشکل هستند. این یک اخطار برای انجام اقدامات پیشگیرانه است. این بیماری با انجام اقدامات لازم برای شناخت و اصلاح دلایل می تواند خودبخود بهبود یابد.
مرحله 2 زخم بستر:
در این مرحله ، پوست شروع به تکه تکه شدن می کند و یکپارچگی آن بدتر می شود. زخم به صورت خراشیدگی ، تاول ، سایش است. بافت اطراف زخم ممکن است تغییر رنگ کم رنگ ، قرمز یا بنفش را نشان دهد. ممکن است کمی ورم یا ترشحات وجود داشته باشد. زخم دیگر سطحی نیست و به صورت زخمی است که به کل ضخامت پوست نمی رسد. پیشرفت زخم به مرحله 2 نشانگر این است که زخم بستر در مرحله 1 به موقع مشاهده نشده و اقدامات مناسب انجام نشده است. زخم ها در این مرحله معمولاً با موفقیت قابل درمان هستند.
مرحله 3 زخم بستر:
تمامیت پوست کاملاً مختل شده است. زخم فشاری همه لایه های پوست را تحت تأثیر قرار داده است ، یعنی عمیق تر شده است. زخم به شکل دهانه عمیقی است. در پوست و بافت های زیر پوستی یک ریزش کامل وجود دارد . زخم فشاری عمیق تر شده و بهبود آن بسیار دشوار است. در این مرحله ، بیشتر بیماران نیاز به ماه ها درمان دارند. زخم اکنون به یک کانون اصلی برای بروز عفونت های جدی تبدیل شده است. اگر از زخم مرحله 3 مراقبت نشود ، خیلی سریع پیشرفت می کند. برای سرعت بخشیدن به بهبود ، جلوگیری و درمان عفونت به کمک حرفه ای نیاز است.
مرحله 4 زخم بستر:
ظاهر آن ممکن است شبیه به درجه 3 باشد. اما مقدار بافت مرده و عمق زخم بیشتر است. بسته به وضعیت بافت های زیر عمق زخم ، به بافت هایی مانند ماهیچه ، استخوان ، فضای مفصل رسیده و به آنها آسیب می رساند. . زخم در این مرحله معمولاً به صورت زخم عمیق و باز است. بافت سیاه شده به نام “اسکار” در این زخم عمیق یافت می شود. زخمی که به این مرحله برسد بهبود آن بسیار دشوار است. این زخم جدی است و می تواند باعث عفونت های تهدید کننده زندگی شود. درمان معمولاً جراحی است.
Source: www.beyinfelci.org
