اصطلاح “پای دیابتی” به ترکیبی از تغییرات دردناک اعصاب ، استخوان ها ، عضلات و رگ های خونی در دیابت اشاره دارد. این می تواند به توسعه گانگرن اندام منجر شود.
چه زمانی سندرم پای دیابتی رخ می دهد؟
یکی از مشکلات دیابت نقض گردش عروق است. و اول از همه ، این امر در مورد اندام های تحتانی صدق می کند. بدون تغذیه کافی ، پوست به ویژه در برابر زخم آسیب پذیر است. در این حالت ، بهبود کند است. علاوه بر این ، دیابتی ها ، هوای سرد را تحمل نمی کنند ، اگرچه هیچ مشکلی ویژه برای افراد سالم ایجاد نمی کنند. نقض هدایت عصبی در پاها ، پلی نوروپاتی دیابتی نامیده می شود.
یک فرد سالم وقتی احساس درد کند می تواند به موقع عمل کند. بیماران دیابتی از این فرصت محروم هستند. آنها تا زمانی که ناحیه پوست آلوده و گانگرن ایجاد شود ، معمولاً به خراشیدگی ، ساییدگی و زخم های جزئی توجه نمی کنند.
مشکل دیگر: با وجود پلی نوروپاتی ، پوست توانایی تعریق خود را از دست می دهد و همیشه خشک می ماند. شکستگی پوست به تدریج منجر به زخم می شود. از آنجا که چنین ضایعاتی با هیچ دردی همراه نیست ، فرد اقدامات کافی را انجام نمی دهد و فقط با تهدید قطع عضو شکار می شود.
عوامل زیر در ظهور پای دیابتی نقش دارند:
آسیب کلیه (نفروپاتی). باعث تورم اندام ها می شود. کفش های روزانه تنگ می شوند که می توانند زخم ها و خراشیدگی ها را ایجاد کنند. اگر اقدامات احتیاطی کافی انجام نشود ، چنین سطوح آسیب دیده با ضایعات زخم پر می شوند.
مشکلات بینایی. ممکن است یک فرد با اختلال در بینایی متوجه نشود که کجا پا می گذارد. یک شاخه یا ماسه که تصادفی در زیر پاهای شما قرار گرفته است می تواند آسیب جدی ایجاد کند.
اصول پیشگیری از پای دیابتی در دیابت:
اقدامات پیشگیرانه برای دیابت با شناسایی عوامل خطر زخم آغاز می شود:
- بیماری های عروقی پاها
- نوروپاتی محیطی دیابتی
- ورم
- تغییر شکل پا
اگر عامل خطر وجود نداشته باشد ، ماهیت پیشگیری به دستور دادن بیمار به مراقبت از پا ، انتخاب کفش و کفی مناسب کاهش می یابد.
در عین حال ، نباید ارزیابی ریسک سالانه را فراموش کرد.
در صورت وجود عوامل خطر ، پیشگیری به:
- آموزش مراقبت از پوست پا
- معاینات پزشکی دوره ای
- احتمالا پوشیدن کفش مخصوص ختم می شود.
در این حالت ، در صورت وجود عوامل خطر تعداد دفعات معاینات پزشکی بیشتر می شود.
اهمیت کنترل قند خون دیابتی:
بازگرداندن قند خون به حالت عادی ، هدف هر بیمار دیابتی است. غلظت گلوکز “هدف” که باید انجام شود معنای خاص خود را دارد.
این رقم با در نظر گرفتن سن بیمار ، شدت دیابت ، آسیب شناسی های مرتبط با آن ، وضعیت عمومی بیمار توسط متخصص تعیین می شود.
پیروی از رژیم غذایی خاص و مصرف داروهای کاهش دهنده قند خون از نکات مهم در پیشگیری از عوارض دیابتی است.
قوانین بهداشتی:
ویژگی آسیب های پا در دیابت این است که آنها معمولاً بدون درد هستند. در عین حال ، زخم ها بسیار سخت بهبود می یابند. این با کاهش جزئی حساسیت و همچنین نقض گردش خون توضیح داده می شود. البته این در همه بیماران دیابتی بسیار مشاهده می شود ، اما بهتر است که زخم های مزمن ایجاد نشود. همچنین باید در نظر داشت که مراقبت از پا تنها بخشی از اقدامات پیشگیری از “پای دیابتی” است.
لازم است این قوانین را رعایت کنید:
- هنگام کوتاه کردن ناخن ، مراقب باشید ، با حرکات افقی سوهان ناخن را صاف کنید. نباید گوشه های ناخن را قطع کنید. پوست خشن پا را با مواد شیمیایی و اشیاء تیز لمس نکنید. توصیه می شود بعد از حمام گرم از سنگ پا استفاده کنید.
- حتما پا را تمیز نگه دارید. روزانه با آب ملایم و صابون بشویید.
- اگر پوست پاها خشک است ، آن را با کرم مرطوب کنید.
- برای جلوگیری از صدمات تصادفی از برهنه راه رفتن خودداری کنید.
- وسایل برقی ،را روی پاهای خود قرار ندهید یا در نزدیکی رادیاتور ننشینید. از تمرینات ژیمناستیک ، ماساژ سبک یا جوراب پشمی گرم استفاده کنید.
- به یاد داشته باشید که پاها باید روزانه معاینه شوند. اگر ترک یا زخم ظاهر شود ، سریعاً با یک متخصص تماس بگیرید
- در صورت آسیب تصادفی (خراشیدگی ، بریدگی) ، آنها را با محلول های ضد عفونی کننده درمان کنید. پس از آن ، باید یک باند استریل ببندید. حداکثر زمان بهبود از 10 تا 14 روز است.
انتخاب کفش:
این قوانین فقط برای افراد دیابتی صدق نمی کند. هر شخصی می تواند از آنها استفاده کند. اصل کلی انتخاب به شرح زیر است: برای اینکه کفش ها، مانند دستکش ، بدون آسیب رساندن به پوست ، بدون خراشیدگی ، میخچه و زخم روی پا بنشینند. به طور طبیعی ، افراد مبتلا به دیابت نباید به کفش با پاشنه های 12 سانتی متری حتی فکر کنند.
به ویژه پوشیدن کفش مخصوص برای افرادی که این عوارض دیابت را دارند ، صدق می کند:
- از دست دادن احساس پا به طور قابل توجه
- آسیب عروق در پاها با آترواسکلروز
- تغییر شکل پاها
- وجود ضایعات و (یا) قطع عضو
اصول کلی در انتخاب کفش :
- جنس مواد تولیدی کفش ، چرم نرم و مرغوب است. در این حالت ، خط پا به حداقل می رسد. کفش هایی که تنگ یا بیش از حد سخت هستند نباید پوشیده شوند.
- شما نمی توانید کفش هایی با درزهای داخلی و سخت بخرید
- کفش هایی را انتخاب کنید که به اندازه کافی پهن باشند به طوری که فضای کافی برای جا دادن کفی ارتوپدی وجود داشته باشد.
- کفش نباید روی پا خیلی شل باشد ، زیرا این امر می تواند باعث خراشیدگی و کالوس شود
Source: www.diabetesstressrelief.com
